به سر خاک رفتن اعتقادی ندارم. از دست رفتگان یا در خاطره هام با همون حجمی که دریاد من موندند وجود دارند و در لحظه هایی که جای خالی شون احساس میشه حضور دارند یا ندارند. مزار اونهایی که دیگه جسم خاکی ندارند حسی رو در من ایجاد نمیکنه. فقط نگاه کردن به یه سنگ ه که روش یه قطعه عکس ه و یه تکه شعر. حتی فکر کردن به اینکه جسمشون الان بخشی از خاک زیر پام ه هم نمیتونه حس رغت انگیزی رو برانگیزه.
اونها که رفتند به اندازه ی همون تاثیری که میتونست بودنشون تو تک تک لحظه هام بذاره در روزها و جریان زندگی برام وجود دارند. همین که نبودنشون یه جاهایی یادم میاره که اگه بودند چقدر زندگی یه شکل دیگه ای میتونست باشه و چقدر میشد که بهتر باشه اگه بودند به اندازه ی همه ی اشکهایی که در نمیاند رغت انگیزه.

ای کاش میتونستم این حرفها رو به مادرم بگم که این روزها ازم بابت نرفتن سر خاک پدرم بعد از سه ماه که از برگشتنمون میگذره دلخوره. گاهی حرفهای به همین سادگی هم گفتنش و درکش سخت میشه.