<$BlogRSDUrl$>




روزی نه چندان معمولی 


با سام مشغول لوس بازی مادر- پسرانه ی صبحگاهی، قبل از بیرون آمدن از رختخواب بودیم که صدای انفجار اومد. لبهای سام خشک شده بود و به سیاق همه ی وقتهایی که عصبی میشه یا میترسه تند تند حرف میزد.
مامان با چشمهای از حدقه در اومده از خواب پرید.
همسایه ها با لباس خواب و بعضی نیمه آماده اومده بودند تو خیابون یا روی بالکنها.
صدای جیغ خانومی میومد که فریاد میزد خدایا به دادم برسید. بچه ام...
برای مضطرب نکردنش بدون توقف و توجه به اون همه ماشین پلیس و آمبولانس و آتش نشانی و ...، سام رو با هزار مدل دلشوره و نگرانی از نا امنیی که عادت مردمان این سرزمین شده بردم مهد تا با دوستاش برن گردش علمی.
برگشتن به خونه سر کوچه ماشین رو پارک کردم تا از بقالی محل خبر بگیرم چی شده. دیدن اون همه نیروی پلیس و اطلاعات نشون میداد اونجوری که میگفتند انفجار گاز نبوده.
رادیو الان خبر داد که:استاد دانشگاه در اثر بمب گذاری جلوی درب منزلش به شهادت رسید. و اینکه دنبال عوامل این حادثه ی تروریسی میگردند.
تمام تنم میلرزه. فکر نمیکردم زندگیه هفت ساله در امینت و آرامش اینهمه ناتوانم کرده باشه در تحمل حوادثی که خوراک خبری روازنه ی این مردم شده.



از این روزهای پر از دلتنگی و سرخوشی

ایمیل


خانوم حنا
سام
خونه‌ی قدیمی



Google Reader



آرشیو

javascript:void(0)